De kampioenen van Tijgerberg - Sjon Hauser

Samenvatting:
Centraal staan de dagelijkse belevenissen van de niet op zijn mondje gevallen, dertienjarige Ale, die samen met zijn vrienden fanatiek aan Thais voetvolleybal doet en een toernooi wint van de neerbuigende Thaise hoofdbevolking. Er wordt een summier beeld gegeven van de cultuur van het dagelijks leven rondom bamboehutten, de opkomst van de elektriciteit en televisie, de school en eetbare rupsen vangen. Aan de orde komt de inval door Thaise militairen in dit afgelegen dorp van de Lisu's, het bergvolk in het noorden van Thailand. De verboden papaverteelt wordt vervangen door andere gewassen, hetgeen met tegenslag gepaard gaat. De vader van Ale leent goedig geld uit, terwijl moeder meent dat hij zich niet moet laten bedonderen (Bron: Biblion, A. Cames van Batenburg)

Leeftijd: t/m 12 jaar
Uitgever: KIT Publishers
Jaar van uitgave: 2001
 

Recensie:
De hoofdrolspeler in dit verhaal, dertienjarige Ale, woont in de bergen van Thailand. De mensen in zijn dorp leven van de opiumteelt, maar hier wordt door Thaise militairen een eind aan gemaakt. De dorpelingen moeten overschakelen naar andere gewassen. Ale en zijn vrienden groeien op onder constante druk en dreiging van de militairen ingrepen maar vinden hun uitvlucht in Takro (Thais voetvolleybal).

Ik vind dit een ongelooflijk goed boek. Ik denk dat je dit boek op je twaalfde kan lezen en vier jaar later weer kan lezen maar dan een heel ander boek leest. Het bijzondere aan dit boek is dat het een kinderverhaal is met een politieke laagje. Allereerst is het een boek over opgroeiende jongens verslingerd aan een sport maar als je beter leest zal je merken dat er verschillende thema’s worden aangesneden. De jongens behoren tot de Lisu bevolking, naarmate het verhaal vordert wordt duidelijk dat deze mensen geminacht worden door de Thaise bevolking.  Ale en zijn vrienden spelen een Thaise sport en worden daardoor van twee kanten belachelijk gemaakt: enerzijds de familie die zegt dat ze zich niet moeten bemoeien met de Thaise cultuur en aan de andere kant de Thaise bevolking die zegt dat ze nooit goed genoeg zullen zijn omdat ze tot de Lisu stam behoren.

Het boek is geschreven in de stijl van een kinderboek, veel makkelijke woorden, geen verdiepende personages en weinig ruimte voor diepe dialogen. Ik heb dit niet als negatief ervaren omdat dit juist ruimte geeft om tijdens het lezen na te denken over de werkelijke bedoeling van de schrijver, de vormen van onderdrukking blootleggen. Al met al een ontroerend boek met een mooie boodschap.

Eddie