Een nul voor de autisten - Karlijn Stoffels

Samenvatting:
Op haar vijftiende verjaardag zit Loes na een zelfmoordpoging op een gesloten jeugdafdeling van psychiatrisch centrum Strandlust. Ze is weggelopen van huis, van haar moeder, haar handtastelijke vriend en heeft rondgehangen op het centraal station. In de inrichting mag ze al snel naar de open afdeling. Daar moet ze meedoen aan zaken als groepstherapie, sociale vaardigheden, creatieve therapie en psychodrama. Loes vindt het allemaal maar niks. Tot ze merkt dat de therapie haar goed doet. Ze krijgt contact met Daniël (een van de 'autisten'), een wonderkind dat concertpianist zou worden, maar die nu zelfs geen noot meer wil spelen. Na vaak en hard vallen en langzaam overeind krabbelen mag Loes de kliniek verlaten. Zestien is ze inmiddels, en veel wijzer.
(Bron: achterflap tekst van het boek)
 
Leeftijd: 12+
Uitgeverij: Querido
Jaar van uitgave: 2003
 
Recensie:

“’Een-nul voor de autisten!’ roept Bartje.

Loes een 15-jarige meisje is na een zelfmoordpoging met een buik vol alcohol en slaappillen uit de zee gevist en sindsdien verblijft ze in Strandlust, een psychiatrische inrichting. Een verhaal over een 15-jarige in een psychiatrische kliniek lees je niet voor je plezier zou je denken? De inhoud van het boek pakt je bij de lurven, Loes haar humor geeft lucht aan het verhaal, zonder dat spanning verdwijnt. De schrijfster laat je dingen zien die er niet zijn en registreert wat er wél is, en blijft daarbij nog geloofwaardig ook. Een-nul voor de autisten is een helder boek over een hoop verwarring

Geleidelijk wordt Loes wat beter, zonder dat je het letterlijk in het boek kan lezen. Je leest het als het ware tussen de regels door. Het is alsof je het ziet gebeuren, door Loes haar woorden heen. Ze krijgt oog voor de problemen van anderen en ontdekt dat er voor een rol in het leven kan zijn weggelegd. Ze merkt ook meteen hoe griezelig het is die macht onder ogen te zien. Pijnlijk en waar en onafwendbaar is dat, zoals alles in dit boek. Het valt inderdaad niet mee, normaal te functioneren. Aan het eind verlaat Loes Strandlust, met een bang hart. Liefst zou je haar bij de hand willen nemen. Het bijzondere aan dit boek is dat de lezer Loes geen moment zielig gaat vinden, maar juist bewondering voor haar krijgt. 

Tamar